Σατί, Ερίκ

(Satie). Γάλλος συνθέτης (Ονφλέρ, Νορμανδία 1866 - Παρίσι 1925). Αφού σπούδασε στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού γράφτηκε σε ηλικία σαράντα ετών, στη Schola can-torum, όπου σπούδασε με τους Ρουσέλ και Ντ’ Εντύ. Συγγενεύοντας με τις νέες γαλλικές πνευματικές τάσεις (κυβισμό, ντανταϊσμό, σουρρεαλισμό), εκτιμήθηκε ως πιανίστας και συνθέτης, με τάση προς την ειρωνεία, και ως εγκαινιαστής μιας νέας μουσικής διάθεσης, την οποία συμμεριζόταν και διάδωσε στη Γαλλία η ομάδα των «Έξι» (Ωρίκ, Ντυρέ, Ονεγκέρ, Μιλώ Πουλένκ, Ταγεφέρ). Αν και όσο ζούσε είχε μέτρια επιτυχία, απόχτησε μεγάλη φήμη μετά το θάνατό του και κυρίως έπειτα από το B’ Παγκόσμιο πόλεμο, όταν γκρεμίστηκαν οι προκαταλήψεις γύρω από την εκλεκτική εκκεντρικότητα του, που δεν ήταν καθόλου εξωτερική. Ο Σ., πραγματικά, στην προσπάθεια του να απελευθερώσει τη μουσική εμπειρία από τις απάτες της ρητορικής, πρέπει να θεωρηθεί αρχηγός σχολής. Σύμβολο της προσπάθειας του αυτής είναι το μπαλέτο του Παράτα (1917), που έγραψε σε συνεργασία με τον Κοκτώ και τον Πικάσο, και οι παράξενοι τίτλοι που έδωσε σε μερικά κομμάτια του για πιάνο, όπως π.χ., 3 κομμάτια σε σχήμα αχλαδιού (1903) και Ντυμένος σαν άλογο (1911). Μέσα στο κλίμα ενός απομονωμένου συνθετικού αντικειμενισμού αναπτύσσεται το συμφωνικό έργο του Σωκράτης (1918) για σόλο φωνές και ορχήστρα δωματίου. Το 1923 συγκέντρωσε γύρω από τη λεγόμενη «Σχολή του Αρκέιγ» νεαρούς συνθέτες της νέας γενεάς, μεταξύ των οποίων ο Ροζέ Ντεζορμιέρ (1898-1963) και ο Ανρί Σωγκέ (1901).